25 jaar geleden werd in 1995 in de Schotse grootstad Glasgow een nieuwe postrockgroep opgericht door zanger-gitarist Stuart Braithwaite, bassist Dominic Aitchison en drummer Martin Bulloch. Drie jaar later vervoegde toetsenist en gitarist Barry Burns zich bij het trio. Onder de van één van de figuren uit de film ‘Gremlins’ ontleende naam ‘Mogwai’ schreven ze nogal lang uitgevallen gitaarinstrumentaaltjes waarbij overvloedig gebruik werd gemaakt van allerlei effectenpedalen en van distortie oftewel geluidsvervorming.

Het woord ‘mogwai’ betekent in de Chinese taal ‘Kantonees’ zoveel als ‘slechte geest’ of ‘duivel’, maar van duivelse geluiden is er niet echt sprake in de dynamische sound van ‘Mogwai’, eerder overheerst door melancholie en melodieuze klanken. In september 2017 bracht deze groep het album “Every Country’s Sun” uit, hun negende plaat na debuutalbum “Mogwai Young Team” uit 1997. Het zilveren bestaansjubileum van deze Schotse formatie wordt nu echter gevierd met een alweer typische doch uitstekende nieuwe plaat die op 19 februari 2021 op de markt kwam, uit elf nieuwe nummers bestaat en “As The Love Continues” als titel kreeg.

Dit tiende studioalbum werd omwille van de corona-pandemie door de band in Worcestershire in het Verenigde Koninkrijk opgenomen maar ze werd vanop afstand geproduceerd door de Amerikaanse producer Dave Fridmann die ook voorganger “Every Country’s Sun” had geproducet. Voorafgaand aan de release van het nieuwe album werden er ook al twee singles op de wereld losgelaten met eerst “Dry Fantasy” (video 2) en daarna “Ritchie Sacramento” (video 1), de vierde track op de plaat en de enige waarbij echt gezongen wordt door Stuart Braithwaite.

Er wordt bijzonder knap van start gegaan op deze plaat met het sfeervolle nummer “To The Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth”, gevolgd door het al even leuk klinkende “Here We, Here We, Here We Go Forever”. In de track “Midnight Flit” en in de zachte gitaarklanken bij het nummer “Pat Stains” horen we een vleugje melancholie in de sound de overhand nemen. Bij “Supposedly, We Were Nightmares” verheugen we ons op aan het betere werk van ‘New Order’ herinnerende gitaar- en synthesizerklanken.

Twee nummers sluiten zoals het past voor postrocktracks pas af na iets meer dan 7 minuten. Dat zijn de geheel instrumentale tracks “Drive The Nail” en albumafsluiter “It’s What I Want To Do, Mum”. Alles bij elkaar opgeteld krijgen we met het album “As The Love Continues” toch een vol uur sfeervolle en melodieuze postrockmuziek aangeboden door deze reeds een kwarteeuw volhardende vier heren van ‘Mogwai’. Wij hebben er alvast van begin tot einde van genoten en we zullen van dit album met veel plezier de soundtrack van onze veel te lang durende corona-afzonderingsperiode maken.

(valsam)